وزیر خارجه روسیه طی هشداری بی سابقه به ایران گفته است: شورای امنیت به طور نامحدود منتظر نخواهد ماند تا ایران به دغدغه‌های بین‌المللی اعتنا کند.

به گزارش عصرایران ، سرگئی لاورف افزوده است: «اگر پیشرفتی وجود نداشته باشد و اوضاع به بن‌بست رسیده باقی بماند، تصور نمی‌کنم شورای امنیت بی هیچ واکنشی و برای مدتی طولانی تماشاچی بماند».

تهدید لاورف ناظر به این است که ایران باید بیش از دو سوم اورانیوم با غنای کم خود را برای غنی‌سازی تا 20 درصد به روسیه بفرستد. با این حال ایران خواستار تبادل اورانیوم در خاک
خودش هست و این تصمیم روسیه را خشمگین ساخته است.

طبق طرح روسیه و غرب ، ایران برای تامین سوخت مورد نیاز رآکتور تهران - که همه مصارف پزشکی آن را تایید می کنند - اورانیوم با غنای سه و نیم درصد خود را به روسیه تحویل
می دهد تا پس از فراوری اولیه در خاک روسیه ، برای تبدیل به سوخت 20 درصد به فرانسه برود و پس از آن به ایران منتقل شود.

ایران ، اما اصرار دارد که پروسه مبادله اورانیوم سه و نیم و 20 درصد ، همزمان باشد و این نقطه اختلاف طرفین است.
در پی عدم حل این اختلاف ، کشورمان اواخر سال گذشته ، تولید اورانیوم 20درصد را آغاز کرده است.

اما راجع به اظهارات لاورف ذکر نکاتی چند ضروری به نظر می رسد:

1- این اظهارات را باید به فال نیک گرفت و از آن استقبال کرد چه آن که سخنان وزیر خارجه روسیه ، تاکید و تاییدی است بر این دیدگاه تاریخی که روس ها اساساً قابل اعتنا و اتکا نیستند و همواره در طول تاریخ روابط فیمابین ، درست سر بزنگاه با دشمنان ایران بسته و از پشت به ما خنجر زده اند.

با این حال ، برخی مسوولان با این باور که مناسبات جهانی تغییر کرده و روس ها نیز "دیگرگونه" شده اند، دوستانه ترین روابط را با مسکو تنظیم کرده اند که امیدواریم اظهارات اخیر لاورف ، بیداری آنها را باعث شود و این قدر با دیده اعتماد به روسیه ننگرند.

اظهارات لاورف ، دقیقاً با مواضع آمریکا علیه ایران همخوانی داشت و این نشان می دهد که تغییر مناسبات جهانی ، روحیه همسایه فروشی روس ها تغییر نداده است.

2 - گذشته از این ها ، اگر از منظر راهبردی هم به ماجرای اتمی ایران نگاه کنیم ، در خواهیم یافت که وجود یک ایران اتمی در کنار روسیه ، هرگز برای کرملین خوشایند نیست . برای روس ها ، یک ایران ضعیف و وابسته ، بسیار بهتر از ایران قدرتمندی است که همپای روسیه به توانم اتمی دست یافته و حرفی برای گفت دارد.
لذا طبیعی است که روسیه در کار ایران ایجاد اخلال نماید و در نهایت تلاشش را معطوف به ناکامی اتمی ایران کند.

3 - اما درباره تحویل اورانیوم سه و نیم درصد به ایران به روسیه و سپس فرانسه نیز باید گفت که اگر چنین کاری صورت پذیرد ، بزرگ ترین اشتباه اتمی ایران صورت گرفته است.

در تشریح وضعیت کنونی گفتنی است که ثمره سال ها فعالیت اتمی ایران که با فشارها و هزینه هایی مانند تحمل قطعنامه های شورای امنیت و تشدید تحریم ها حاصل شده ، حدود 1500 کیلوگرم اورانیوم غنی شده با غنای سه و نیم درصد است و حالا غرب از ایران می خواهد که 1200 کیلوگرم از این مقدار را یکجا به روس ها بدهد و منتظر بنشیند تا روزی که روسیه و فرانسه اورانیوم ایران را به غنای 20درصد برسانند و به ایران پس دهند.

این در حالی است که نه روسیه و نه فرانسه ، هیچ کدام کشورهای قابل اعتمادی نیستند و عقل سلیم ایجاب می کند که سرمایه کشور را به دست گرگ ها و سپس برای باز پس گیری آن به عجز و التماس افتاد.
اگر روس ها در ساخت نیروگاه اتمی بوشهر اینقدر بدعهدی نمی کردند و آن را از این سال به آن سال پاس نمی دادند و از این نیروگاه برای خود چاه نفتی جهت به یغما بردن ثروت ایرانیان نمی ساختند و اگر در قرارداد S-300 به امضای خودشان که پای این قرارداد است احترام می گذاشتند و این سیستم را به موقع تحویل ایران می دادند ، شاید می شد به آنها اطمینان کرد.

به راستی لاورف و بقیه دولتمردان کرملین ، ایرانی ها را چه چیزی فرض کرده اند که از یک سو نهایت بدرفتاری و عهدشکنی را نسبت به آنها روا می دارند و در حالی که هنوز دو پرونده مهم بوشهر و S-300 جلوی چشم ایرانیان است ، از آنها انتظار دارند خود تجاهل و تغافل کنند و بار دیگر به روس ها اطمینان کنند و سرمایه اتمی خود را که برگ برنده شان نیز هست ، دو دستی تقدیم روس ها کنند.

باید خطاب به لاورف گفت که آقای وزیر! کشور شما امتحانش را قبلاً پس داده و ملت ما اعتمادی به شما ندارد.

چنین وضعیتی درباره فرانسه نیز صادق است و از آنجا که مثلاً قرار است اورانیوم ایران بعد از روسیه به فرانسه برود ، به فرض آن که روس ها برای اولین بار وفای به عهد کنند ، این بار نوبت فرانسه خواهد بود که با اورانیوم از دست رفته ما ، مانور دهد.

فرانسه اگر کشوری بود که به تعهدات بین المللی اش درباره ایران پایبندی داشت ، اساساً ایران نیازی به غنی سازی نداشت زیرا کشورمان مالک 10 درصد از کارخانه معظم اورودیف فرانسه است که بزرگترین مجتمع غنی سازی دنیاست و 25درصد غنی سازی جهان در آن صورت می گیرد. اگر فرانسه واقعاً پایبند به تعهداتش هست ، سهم درصدی ایران را بدهد نه این که برای تبادل سوخت ، شرط و شروط بگذارد.

نکته جالب ماجرا این است که هر دو کشوری که قرار است با ایران همکاری اتمی داشته باشند ، در کارنامه خود بدعهدی اتمی با ایران دارند؛ روسیه در بوشهر و فرانسه در اورودیف.

4 - اگر ایران اصرار داشت که اورانیوم سه و نیم درصد را حتماً می خواهد برای همیشه نزد خود نگه دارد، غربی ها حق داشتند که بدبین شوند و این اصرار را قرینه ای برای تلاش ایران به افزایش غنای آن تا 95 درصد و تولید بمب اتم بدانند.

ولی ایران رسماً اعلام کرده که نمی خواهد اورانیوم غنی شده اش را نگه دارد و حاضر است آن را با سوخت 20درصد (میله های سوختی قابل مصرف در رآکتور تهران)مبادله کند.

لذا در ماجرای اخیر ، تردیدها متوجه نیات غرب و روسیه است ؛ اگر آنها راست می گویند و واقعاً می خواهند به ایران سوخت 20 درصد بدهند ، چرا می گویند اول ایران اوررانیوم اش را بدهد و تازه بعد از چند ماه آنها سوخت را تحویل دهند؟

چرا این قدر از مبادله همزمان می گریزند و تهدید می کنند که اگر ایران همچنان به فرمول منطقی مبادله همزمان اصرار کند در شورای امنیت قطعنامه علیه اش صادر خواهند کرد؟

شورای امنیت باید درباره مسائلی که برای امنیت جهانی خطرناک است وارد عمل شود و قطعنامه بدهد ؛ حال ایران می گوید حاضر به مبادله همزمان اورانیوم با سوخت است ؛ کجای این موضوع امنیت دنیا را به خطر می اندازد که لاورف تهدید به قطعنامه جدید می کند؟!

لاورف ، قطعاً می داند که این فرمول منطقی که حتی در خرید و فروش های روزمره نیز ساری و جاری است ، مخل امنیت جهانی نیست ، مشکل لاورف و دیگر دولتمردان روس ، جیب های عمیق روسی است که خیال پر شدن ندارند! اما روس ها باید بدانند که کاسه صبر ملت ایران از این همه سوء استفاده و تکبر آنها لبریز شده و دیگر قرار نیست از جایی که بارها گزیده شده اند ، گزیده شوند . ایرانی ها ، سخت در آرزوی شرایطی هستند که الزامات جهانی ، به گونه ای رقم بخورد که هرگز سر و کارشان به روس جماعت نیفتد .